Een overlijdensbericht:

 

Oplettende kinderen hebben gemerkt

dat Sint al jaren niet echt werkt. Hij is

afwezig, komt slecht uit zijn woorden

zag niet hoe Pieten de orde verstoorden.

 

Hij is zichzelf niet, net zo min als zijn Piet.

Geen wonder, hij kan niet zichzelf zijn.

Waarom? Wie is hij? Hoe kan dat zijn?

Hoor hier het onderliggend verdriet.

 

Volwassenen weten: de Sint was zeer

oud. En geen mens is onsterfelijk, meneer.

Het onvermijdelijke gebeurde, niet kortbij

maar al vrij lang geleden overleed hij.

 

De Sint die toen kwam aangevaren, is

een ander. En? Waren er geen bewaren?

Waarom die ander voor lief genomen, hij

die het imago stal is feitelijk een dief.

 

Ouders wisten zich geen raad, ze vonden

de dood te zwart-wit, ze stonden met monden

vol tanden, wisten niet hoe ze dan het goede

gevoel aan kinderen overdragen konden.

 

Maar luister eens hier, want hoort

de dood niet bij het leven? Spoort

u wel met de angstbeloning? Zie,

het dier! Stop de schijnvertoning.

 

U vermaakt een land tot poppenkast

met grijsaard Jan Klaassen en de mijter

vol pietpraat en geslijm – maar kinderen

willen een ware bijter.

 

Kijk in de spiegel en voel eens aan

uw gebit, vast bent u het dan eens

met mij dat de waardigheid van ’t feest

al jaren is gedragen door een hit.

 

Zonder paard is er geen feest. Weliswaar

is er zonder voornaamheid gevierd, maar

zo’n feest zonder paard leidt onmiskenbaar

tot misbaar, heidens vertier, echt waar.

 

Slimme kinderen weten heel goed

dat pieten als kiespijn zijn te missen

en ook Jan Klaassens leugenhoed.

Dus waarom langer blijven gissen?

 

Paardeklaas kijkt niet op een uur

hij draaft op ieders tong en springt

van wit op zwart, over ieders muur

tijd dat iemand eens voor ‘m zingt.

 

Van de hak op de tak, van dek naar dak,

zoen op de neus, dan moet hij weer gaan

op de rug een zak, want dat is zijn vak

aan ons ’t genot in z’n schaduw te staan.