De beroemde kunstenaar Picasso overleed in 1973 en sindsdien waart zijn geest via zijn kunst rond de wereld. Door sommigen wordt de kunstenaar vereerd als een god, maar bankdirecteuren kozen voor hun ware god: Zeus. Hij was het immers die Europa verleidde. Wat zou er zijn gebeurd als de Griekse god zich niet had vermomd als witte stier en niet de Fenicische prinses Europa had ontvoerd? Zonder dat verhaal zou er niet een beeld van Rik Poot op het Provincieplein in Leuven hebben gestaan. En hadden we niet de mythische prinses Europa als waarmerk gehad op de nieuwe eurobankbiljetten. Mario Draghi was maar wat graag bereid om in een filmpje uitleg te geven over het besluit van de Europese bank. Het klinkt als een sprookje, maar vrolijk kijkt Europa op de bankbiljetten niet.
Zeus deed het dus wel. Hij liet zijn wellustige oog vallen op de dochter van de Fenicische koning. En in de gedaante van een zich vriendelijk voordoende stier ontvoerde hij haar naar Kreta. En verkrachtte haar daar. Europa baarde een zoon, Minos, die koning van Kreta werd. Zeus was toen allang weer naar de Olympus teruggekeerd alwaar hij, braaf naast zijn vrouw op de berg Olympus gezeten, begerige blikken wierp op het vrouwvolk beneden.
Het is de vraag of de bankdirecteuren met hun idee – zo’n Zeus bedoel ik – in 2020 nog weg zouden komen. Ze namen hun besluit voordat de me-too beweging opkwam in oktober 2017. De mythe van Zeus doet sterk denken aan de manier waarop Picasso zijn vrouwen veroverde. Zeus, nu in de gedaante van de kunstenaar Picasso, verleidt opnieuw zijn vrouwen. Ze gaan op zijn charmes in en vinden het een eer door hem geschilderd te worden. Maar zodra ze aandacht vragen voor wie ze zijn, is de belangstelling van de kunstenaar over en richt hij zijn aandacht op een ander.
Als er één vrouw is die wat mij betreft op de eurobiljetten had mogen staan, dan is het Françoise Gilot. Picasso portretteerde haar eens met een halsketting om. Zij was de enige vrouw die hem de baas was. Gilot dus. En anders de prinses Europa op het werk van hem, getiteld: El rapto de Europa. Dit rapto, of ‘rape’ zegt precies wat de ontvoering van Europa is, namelijk geen roof maar een verkrachting. Luister naar de taal van de maker en je weet beter waar je over spreekt. Maar is dit niet juist het kernprobleem in Europa? In elk geval heeft Picasso’s vrijmoedige prinses de stier stevig bij de horens. En dat is een beter vooruitzicht dan de meewarig kijkende Europa van bankdirecteuren.