Aan een draad uit het plafond hangt een gloeilamp en bij het licht ervan schrijft de schilder. Hij zit aan een tafel in zijn atelier, langs de muren staan schilderijen. Op de hoek van de tafel ligt de Figaro van zaterdag 24 december 1935 en naast de krant ligt een dameshandschoen waar bloed aan zit. De hand met de pen beweegt over het papier en de schaduw van de hand volgt met kleine schokjes, het is alsof de schaduw liever elders was en met tegenzin met de hand meebeweegt.

De schilder neemt een trek van zijn sigaret, staat dan op en draait de plaat om van de grammofoon die in de hoek van het atelier staat. Door de beweging in de kamer gaat de gloeilamp een beetje heen en weer en roert de schaduw van de schilder zich over de schilderijen. De plaat draait en dan gaat hij weer zitten en schrijft door op de muziek van Satie. Het is een brief die hij schrijft, er staat:

“lieve Gertrude het is kerstavond en van ellende heb ik vandaag een gedicht geschreven het zoveelste god wat moet ik anders zo alleen zo to-taal alléén er is niemand zo eenzaam als ik de Bitch! ze wil de helft van alle schilderijen haha mooi niet (zucht) zeven maanden geleden was het en ze schreeuwde en gilde en sloeg me wat een verschrikkelijk drama was dat ach ik dacht al na de eerste foto dat zo’n huwelijk niks zou worden je kent de foto wel

.

en toen Guillaume die onze getuige was vier maanden na de huwelijksdag stierf aan de griep toen wist ik het wel zeker ach ik was gister bij m’n lief en onze kleine Maya daar was ik meer uit schuldgevoel omdat ik al een week niet was geweest ik ben de hele dag gebleven en heb alle luiers uitwassen nee het gaat gewoonweg niet ik kan niet werken met dat gehuil van zo’n kind het werkt op mijn zenuwen nu met de scheiding helemaal

.

trouwens ik heb vandaag iemand ontmoet een vrouw ze is fotomodel en fotografeert zelf ook en ze schildert wonderlijk weet je waar ik haar zag het was in café les deux magots dat ken je wel ze kwam binnen en ze droeg zwarte handschoenen en spreidde haar hand uit op een tafel en met een stiletto stak ze razendsnel tussen haar vingers in de tafel de kroegbaas liet haar begaan want hij zag dat ik er naar keek toen stond ik op en vroeg wie zij was en of ik haar handschoen mocht hebben en ze gaf hem aan mij ze heet Dora Maar en ze wist denk ik wie ik was nee ik weet het zeker ze deed het expres om mijn aandacht te trekken dus ik vroeg of ik haar mocht schilderen en je weet wat daar van komt en later hoorde ik iemand zeggen dat ze Batailles geliefde is geweest dus vandaar die masochistische fratsen met dat mes en wat ik dacht was dat die hand net als een stier in de arena en dat zij als een toreador zichzelf het was als een Flamenco ja ik ben er zeker van dat ik haar schilderen moet en dat ik dan weer op de goede weg ben want je weet dat Bataille een vriend van me werd nadat Guillaume ons voor altijd had verlaten en ik deed na zijn dood alsof ik zonder vriendschap kon en dat er niks aan de hand was maar jij weet dat ik to-taal kapot was toen ach ja we hadden ook wel lol Diaghilev en ik in Rome toen

het was best een mooie tijd met Olga we reisden heel europa door met Diaghilevs balletten en met vrienden voor het leven Satie Cocteau Stravinsky maar de ware paus ben jij bij wie ik altijd biechten kan de eerste vrouwelijke paus ben jij hahaha niet te vergelijken met dat katholieke tuig ja jou te hebben geschilderd Gertrude was de grootste uitdaging van mijn leven en zonder de vondst van het masker was het niet gelukt ik ben Matisse nog altijd dankbaar voor die tip ik had dat masker nodig omdat anders in jouw gezicht te zien was wie ik werkelijk ben en dat kan niet want dan is er geen mysterie meer als je begrijpt wat ik bedoel want jij en ik ja wij weten dat zonder mysterie en zonder mythe geen kunstenaar ooit kunstenaar wordt jazeker dan is het gedaan met de pret dan had iedereen gewoon gezien wie ik ben dus daarom dat masker en alle andere maskers die ik daarna schilderde

.

omdat ik me altijd moet beschermen tegen al te kritische blikken daarom zet ik alles en iedereen maskers op en blijf ik zelf onzichtbaar en kan ik doen en laten wat ik wil en kan ik iemand als een hond afbeelden of hem veranderen in een boom ik kan van armen vissen maken of een bloem van iemands gezicht ik kan dus maken wat ik wil en ben als god die ook doet wat hij wil en toch is schrijven wel het grootste wonder dat bestaat want kijk eens hier ik kan in één zin zeggen wat met schilderen niet gaat ik kan een spartelende vis die al eens eerder was gevangen maar toen door de visser weer was losgelaten omdat zijn kijvende vrouw vond dat hij dat moest doen uit respect voor haar en omdat ze dat al eerder had gevraagd toen hij te kleine vissen meenam voor de soep terwijl dat zielig is voor vissen die nog groeien moeten volgens haar en nu dan toch volwassen in het natte glinsternet verstrikt is en wordt vastgegrepen door de eeltige hand van de visser die pijn doet omdat een haak hem de dag daarvoor te pakken had en het bloed op het visnet drupte en de pijn voelbaar was tot op het bot dus vandaar ook het verband nu om zijn hand

en hoe die vis dan tussen alle andere op de markt in de viskraam ligt met opengesperde ogen en in de rieten mand gelegd wordt waarin hij zonder dat hij het merkt want hij is immers dood ligt te schommelen tussen prei en uien bloemkool aardappelen totdat hij in het huis van de pastoor op het aanrecht belandt en door de dienstmeid wordt ontdaan van kop en ingewanden schubben en in de sissende koekenpan ligt te spetteren en vandaar op het etensbord gelegd wordt met een toefje dille en uiteindelijk in de mond van de pastoor gewoon weer verder zwemt in de zee van een slok rode wijn… probeer dat eens te vatten in een schilderij dat gaat gewoonweg niet terwijl het opgeschreven wordt in luttele seconden dus daarom weet ik zeker dat men mij ooit zal herinneren als dichter die ook schilderde en kunstvoorwerpen maakte want ja als ik weer zoals vanavond to-taal de kluts kwijt ben dan maakt de TAAL dat ik me minder eenzaam voel en is het weer alsof het KIND in mij HERBOREN wordt dus daarom moet ik DICHTEN en SCHRIJF ik jou ook deze brief met een groet van

Als de schilder de brief ondertekent, zoomt de camera in op het zwart van het aanhalingsteken achter zijn naam, totdat het beeld helemaal zwart is geworden. Daarna zoomt de camera langzaam uit en komt uit het zwart het getal 2 tevoorschijn van de datum 24-Diecièmbre XXXV die boven het gedicht staat dat hij die dag schreef. Een vrouwenstem leest een deel van dit gedicht voor in een Engelse vertaling:  

‘never have you seen a tongue more vicious than the loving friend’s who licks the little bitch with woollies twisted on the palette of the painter ashen faced an dressed in colors of a hard boiled egg and fortified with gunk that makes a thousand monkey shines down on his bed when the tomato warms him up no longer and no longer worth a damn now that the dew that doesn’t know the winning number in the raffle pins a posy on the mare while cooking his arroz con pollo in the frying pan so it can tell the truth to him and extricate him from a jam while the zambomba sings to him and gets him ready for a night of carnal love with giggly gloves yet if around the half-done painting of the shameless line a hooker’s daughter ravenous and never gorged with licking and with eating dead men’s balls the firecracker banderilla put to death by lightning more offensive than it seems and such a pallid worm inside the nankeen cheese without a shave and haircut more than seven months now makes it to the summit of the prickly pear still smiling more than ever having seen the christmas night bird like a ham that doesn’t smell and cheese that’s all aquiver and is coveting the bird that sings an wrings the curtain and…’

Even is het stil, maar dan zoomt de camera nog meer uit en ‘draait’ het gedicht ‘zich om’ en het blijkt te zijn geschreven op de achterkant van een grote spiegel die aan de wand hangt in café Les Deux Magots. In de spiegel is een tafeltje te zien en iemand die haar hand, die is gehuld in een zwarte handschoen, met de rug naar boven op tafel legt. Haar andere hand, met rood gelakte nagels, begint met een mes tussen de gespreide vingers te hakken op de maat van een Flamenco die in het café, maar buiten beeld wordt gedanst. De camera zoomt in op de zwarte handschoen. Tijdens het spel met het mes verschijnen er op de handschoen rode vlekken omdat het mes een enkele keer een van de vingers raakt. Langzaam vervaagt het beeld van de handschoen en gaat over in zwart-wit beelden van een film waarin de Spaanse dictator Franco een toespraak houdt, waarna vliegtuigen de Baskische stad Guernica bombarderen. De Flamenco-muziek gaat ondertussen door.

.

Na de beelden van het bombardement die worden vertoond in de spiegel, zoomt de camera uit en we zien nu in café Les Deux Magots de Flamencodanseres. Na afloop van haar dans wordt het helemaal donker in het café. Als het licht weer aangaat, bevinden we ons in het atelier van de schilder en we zien hem bezig terwijl een cameraploeg een opname maakt van hoe hij een haan tekent en deze haan weer verandert in een sater-gezicht. Daarna gaat het licht definitief uit en in het donker leest een mannenstem een fragment voor uit het gedicht dat hij vier jaar later zal schrijven, op kerstavond 1939, als WO II is begonnen met de Duitse inval in Polen in augustus van dat jaar.

24.12.39

I

the garbage can disgorges itself in the so pure azure of the loaf of excrement set on the night sky and one by one lights the lanterns set on the nose of branches by the mousehole of the angles decorating the façade of the cock who sings in his eye if the slate that peels off its wedding dress doesn’t scribble with its fingernail the ointment that coiffes her with its laughs and with its lips caresses the border of the coat of lentils that envelops him and the ice of his goatee

II

night disgorges itself in the azure of the loaf of excrement of the sky lit by the lanterns set on the nose of mice of the angles decorating the song of the cock of the slate that peels off his wedding dress and scribbles with its laughs the ointment that caresses it with its fingernail and licks it with its goatee if from the border of the coat the plate of lentils that envelops him doesn’t freeze his gaze

VI

sky of laughs inscribed into file 39 the skin of the house covering the night of its saliva the eagles butchers covered by coal dust carrying the shutter that clack in the wind

IX

tousled tangle of bees of wax of the icy flame of life of the sky empty of caresses and of laughs the ripped skin of the house purrs in a corner its stink the coal dust folds its sheets the shutter detached from the window mimics the eagle exactly

.